مقدمه

مقدمه


از همون موقع که با ستاره می رفتیم کافه رویال , دوست داشتم صاحب یک کافی شاپ بشم . اون موقع هر دومون حدودا بیست ساله بودیم , میرفتیم و یک گوشه میشستیم , همیشه حرفمون از دانشگاه شروع و به حرفای عاشقانه ختم میشد بعدشم دستش رو میگرفتم و میرفتیم تا برسونمش نزدیک خونشون .
بعد از لیسانس من برای ارشد زبان خارجه خوندم و ستاره معماری و بعد از فارغ التحصیلیمون هم که .....
دو سالی از ازدواجمون گذشته بود که چشم باز کردیم و دیدیم صاحب یک دختر بچه ی ناز شدیم , اسمش رو پریسا گذاشتیم .
پریسا سه ساله بود که ستاره برای طراحی یک پروژه رفت آلمان و دیگه هم برنگشت .
الآن من و پری با هم زندگی میکنیم , بعضی روزا بعد از مدرسش میاد کافه تنهایی و پشت میز کوچیکه - اسمیه که خودش روی میز دو نفره ی کنار دیوار کافه گذاشته- تنها میشینه و کتاب می خونه و نقاشی میکشه .
اسم کافه ام رو گذاشتم کافه تنهایی معمولا هم آدمای تنها میان اینجا . با اینکه خیابونه کافه خیلی خلوته ولی معمولا و مخصوصا توی زمستون کافه پر از آدمای جور واجور میشه . خیابونه جلوی کافه هم خیلی جالبه , خیلی کم ماشین ازش رد میشه و کنارش هم معمولا ماشینی پارک نیست , دو طرف خیابون پر از درختای چناره که سایه شون رو انداختن روی این خیابونه خلوت .
واقعا توی پاییز اینجا محشره ...

توی کل این خیابون تنها مغازه کافه تنهاییه ....